Pilanesberg en SME

Het is weer tijd voor een update. En deze keer zal ik jullie meenemen in de wondere wereld van Pilanesberg en SME.

Te beginnen met Pilanesberg. Daar was ik al eens eerder geweest, maar de trip begin februari is wel echt eentje om niet te vergeten. Vooral omdat we van het ene memorabele moment in het andere vielen..
Het begon al op de heenweg. Dit keer ging ik samen met collega en ondertussen goede vriendin Elsa richting het park ten noorden van Johannesburg.
Op de route waren echter flinke stakingen en ongeregeldheden gaande.
De kortste weg van Johannesburg naar Pilanesberg gaat via een aantal mijnen en hun bijbehorende dorpjes. Met water en elektriciteit is het daar echter niet zo fantastisch regelt. Door een wat, laten we het bijzonder noemen, functionerende regering is het met een aantal basisbehoefte het hier nog steeds niet lekker geregeld. De mijnwerkers waren het zat, gingen in staking en besloten de doorgaande weg te bekogelen met stenen en vrachtauto’s in de brand te zetten.
Niet geheel veilig voor twee blanke dametjes dus.
Buurman&buurman hadden ons dan ook aangeraden een andere route te nemen.
Prima dachten E&E, dan nemen we een andere route. We hadden wel een beschrijving gekregen, maar hadden voor de zekerheid de tomtom en routekaart van Elsa meegenomen.

Rond 14:45u vertrokken we op een zonnige vrijdagmiddag dan eindelijk naar onze weekendbestemming. Normaal gesproken kan dit binnen 2 uur. Wij deden er wat langer over…
Ten eerste moesten we dus omrijden ivm de staking, maar het was een mooie route. Ergens halverwege besloten we echter de kaart & tomtom te volgen en niet meer de verdere ‘omweg’ die buurman had doorgegeven.
Dat leek eerst een heel goed idee. Totdat er wegwerkzaamheden waren op de bewuste route. We moesten dus omrijden, maar de omleiding was niet helemaal fijn aangegeven.. Wij raakten in de war en zelfs de Tomtom raakte een beetje van slag. Uiteindelijk leek tomtom een goed alternatief gevonden te hebben en wij volgden gedwee de aanwijzingen. Helaas moesten we ergens ineens linksaf. Op zich niks mis mee, maar we bleken regelrecht een township in te rijden…
Voor degene die Zuid Afrika kennen, een township niet heel erg aan te raden voor blanke dames… En daar reden wij, juist twee blanke dames, met een wagen volgeladen, regelrecht in. Het eerst stuk over hobbel-de-bobbel zandweg ging nog aardig, maar het leek er vooral op dat we steeds verder de township in zouden rijden..
En het idee dat onze auto hier vooral niet stuk moest gaan, deed ons toch maar besluiten om te keren.

Tomtom weer van slag, maar toen hebben we de meute maar gevolgd. Het was nog steeds niet de hoofdweg, maar in ieder geval een beter omgeving. Uiteindelijk kwamen we weer op de goede weg terecht, wat een opluchting. Helaas kwam er daarna weer een wegwerkzaamheid… Toen hebben we maar beter opgelet, de meute gevolgd en vooral de borden! En zonder township-tour kwamen we weer op de goede weg. Het was trouwens ondertussen al 17:30uur en we waren nog lang niet op onze bestemming…

De rest van de route ging gelukkig voorspoedig, toen we om 18:45uur eindelijk op het kamp van Pilanesberg aankwamen waren we wel goed gaar.. En iedereen was nogal ongerust geraakt waar die twee dames toch bleven. We hadden er immers 4 uur ipv 2 uur overgedaan!!

We hebben snel ons tentje opgezet en zijn met een fijn glaasje wijn aan onze braai begonnen! Gelukkig stond er al een klaar voor gebruik!

Na wat braaien, eten en bijkletsen met iedereen van FOPS (die organisatie waarvan het weekend was georganiseerd en waar wij dus aan deelnamen), zijn we op tijd gaan slapen, want om 4:30uur ging de wekker alweer.

Die zaterdag was het goed warm weer en samen met een paar vrijwilligers kregen wij de opdracht om het gras langs het hekwerk van een uitkijkpunt weg te halen. De winter komt er namelijk aan en dat betekend een droge periode. De kans dat er brand ontstaat is best aanwezig en ze willen liever niet dat als er brand ontstaat, het hekwerk ook vlamvat. Best logisch natuurlijk!

Dus wij aan de slag in onze outfit van dondergroen tshirt, petje en lange broek, en dat met 30 graden om 7:00uur en in de brandende zon… pufpuf, zweet zweet.. Maar he, je moet er wat voor overhebben, want we vonden daarna wel een baby schildpad en die heb ik mooi even vastgehouden.
Maar wat eigenlijk wel het toppunt was, was dat de jachtopzichter een neushoorn had gespot.
Normaal mag je natuurlijk in een wild parc de auto niet uit, alleen op een uitkijkpunt met hek eromheen. Maar wij moesten werken buiten het hek, dus een jachtopziener was mee voor onze veiligheid. En toen waarschuwde hij ineens dat er een neushoorn vlak in de buurt was. Je kunt dan natuurlijk met z’n alle veilig achter het hek gaan staan, maar wij gingen onder begeleiding dit enorme beeste en bezoekje brengen. Al wandelend gingen we er op af. Helaas liep de neushoorn steeds een stukje verder van ons af…
We zijn dus maar weer teruggelopen. Maar hé, we hebben wel op een paar meter van een neushoorn af gestaan!!

Hierna hebben we weer braaf en vooral hard verder gewerkt in het te warme weer. Tegen 11uur waren we dan ook klaar en konden we rustig terugrijden naar ons kamp midden in het park.
Op de terugweg zat ik bij twee andere vrijwilligers in de auto, waaronder de jachtopziener. De andere auto had naast de weg een olifant gespot, Amarula, die nogal gevaarlijk blijkt te zijn. Hij heeft weleens auto’s op de kop gegooid en er boven op gaan zitten.. Dus die auto was omgedraaid.
Maar meneer de jachtopziener, zo bleek al, houdt wel van een beetje avontuur en wilde niet omdraaien maar en langsrijden. Zijn vrouw was hier niet zo blij mee… Ik vond het wel interessant ;-)
We zijn er uiteindelijk veilig langsgereden terwijl alle andere bezoekers er niet langs mochten van de Pilanesberg medewerkers, haha.

Aangekomen op het kamp hebben we weer even gerelaxt en geslapen en later zijn Elsa en ik naar het zwembad gegaan. Een aantal anderen waren er al en zo konden wij ook even bijkomen en afkoelen.
Dit zwembad hoort bij een camping aan de rand van Pilanesberg. De enige plek waar ik een beetje bereik heb met mijn telefoon. Ik dacht, ik check heel even whatsapp en toen kreeg ik de volgende ‘verrassing’. Door een vervelend voorval moesten mijn katten het huis uit waar ze al een tijde logeerde. Gelukkig was daar mijn goede vriendin Ilona, die we al als voogd van mijn katten hadden verklaard voor mijn vertrek, om ze op te vangen. Ilona heeft echter al 2 katten en een hond, dus ik voelde me toch beetje schuldig.. En mijn katten zijn daarnaast panisch voor honden… Gelukkig heeft Ilona me gerust gesteld en was ze de held van het weekend. En nu nog steeds natuurlijk ;-) Met mijn katten gaat het nu goed trouwens!

Je zou denken dat nu alle high light van dat weekend er wel op zitten.. Nou nee hoor!
Naast dat ik zaterdagavond echt heb leren een braai te maken, wat natuurlijk een mannending is, maar ik stiekem toch wel heel leuk vind, kwam er zondag weer zo’n memorabel moment voorbij.
Een van de FOPS mensen had een luipaard gespot dus wij daar naar toe in mijn auto. Het was een stukje rijden, maar he, dat is het toch waard! Op een bepaalde plek stonden een hoop auto’s dus dat moest het zijn. Ik zet mijn auto neer, maar meneer voor mij zag niet dat ik daar ondertussen stond. De beste man reed met zijn veel te grote 4 wheel drive achteruit om het beest beter te kunnen spotten, mij was hij echter vergeten te spotten en toen was het boem..
De man zelf was best beetje geschrokken en gelukkig aardig. Maar mijn koplamp was wel stuk.. Ach ja, ik was ondertussen ervaren met autopech, zie vorige verslagen.. En hiermee konden we echt wel verder rijden en het in Johannesburg laten maken. Het is hier tenslotte Zuid Afrika, daar kan dat.

We hebben de luipaard trouwens maar beetje kunnen spotten. Het beest bleek ondertussen in de boom te liggen en met zijn schudkleur tussen de bladeren was het maar moeilijk onderscheid maken tussen beest en boom. Maar he, ik heb toch echt de romp van een luipaard gezien! Big 5 staat genoteerd! 

Na het ontbijt gingen we met twee auto’s via een hobbelige weg terug naar kamp om vandaaruit weer naar huis te gaan. Door de botsing met die man en de hobbelige weg, besloot mijn bumper er ook maar af te vallen.. Midden op de weg en midden in het park viel dat ding er af en hebben we het provisorisch moeten maken.. Jeej… ahum  Op het kamp hebben we het gelukkig nog net iets minder provisorisch kunnen maken en beloofde Paddy dat ik hier echt wel veilig mee in Jo’burg kon komen.. Ok dan, nou met goede moed op pad dan maar!

In een colonne van 4 auto’s vertrokken we zondagmiddag vanuit Pilanesberg naar Johannesburg. Elsa en ik in de hoop dat het nu toch niet weer 4 uur zou duren!
Helaas deed de koeling van een van de auto’s het niet. Gelukkig niet de mijne!! Maar als je koeling stuk is, het zo’n 40 graden is buiten en je ene trailer moet trekken gaat dat wat lastig.. Dus die moest begin van de rit aan een andere auto gekoppeld worden, dus stonden we met colonne weer even stil langs de snelweg..
Ach ja, we waren toch al op dreef met auto-gerelateerde zaken dit weekend!

Na een rit van 3 uur, toch een uurtje korter dan de heenweg, kwamen we eindelijk thuis!

Bij thuiskomst kwam de laatst verrassing van het weekend, mijn unipin was bijna op terwijl er nog echt ruim 30 op stond bij vertrek! Unipin is de prepaid energie hier. Wordt veel gebruikt in huurhuizen en best handig. Maar normaal gebruik je zo’n 5 op een dag als je er bent, maar ik was het hele weekend niet thuis geweest, dus wat ging er mis?? Ik had wel langer het idee dat ik wel veel unipin betaalde voor het weinig energie dat ik hier gebruikt.. Na heel wat uitvogelwerk samen met buurmannen, kwam ik erachter dat ik voor de pomp van ons enorme zwembad betaal!!! Ja, dat kon toch nooit de bedoeling zijn?!
Ik bleek dus al die maanden voor ons gezamenlijk zwembad te betalen!
Daar was ik niet zo blij mee.. Uiteindelijk weet ik nu hoe het zit, iedereen betaald een beetje voor gemeenschappelijke energiekosten en ik betaal niet voor de geiser want die heb ik niet. En overdag switch ik op mijn meterkastje de groep voor het zwembad af. In overleg hoor! Maar zo doe ik wel ineens 2x zo lang met mijn unipin!

Al met al, gezien het aantal voorafgaande woorden, was het een indrukwekkend en memorabel weekend! Moe, maar toch voldaan! ;-)

De rest van februari verliep vervolgens redelijk rustig verder. Er zijn wel wat zaken gebeurt, maar daar zal ik jullie verder niet mee lastig vallen. Dat komt wel als ik terug ben.
Ik ben in ieder geval wel twee keer naar de craft market van Rosebank geweest en heb vast wat souvenirs ingeslagen! Lekker fout, maar heerlijk T.I.A.!

Vorig weekend ging februari over in maart en de eerste twee weken van deze maand heb ik tijdelijk een nieuwe functie gekregen; SME
Waar de afkorting precies voor staat weet ik eigenlijk helemaal niet, maar het houdt in dat je vraagbaak bent voor een bepaalde lijn. Als je collega’s er niet uitkomen bij het helpen van een klant, dat je dan helpt.
Ik zal eerste even een korte inleiding geven:
Bij IBM begint iedereen op de passwords lijn en ga je steeds een stapje verder en kun je steeds een stapje meer. Ik had naast die lijn al gelijk pc & printer skills en had net de lotus notes (het email programma) skills gekregen. Vlak daarvoor hadden ze mij ook op de speciale Project Helpdesk Lijn gezet, voor de data migratie die gaande is. Daar komt echter geen call op binnen en op de andere lijnen stond ik op overflow, alleen als alle andere in gesprek zijn, krijg ik dan een call. Die PHD lijn was nogal saai en daarover had ik dan al paar keer gezeurd, tja je wil toch wat te doen hebben.
Een van mijn collega’s (toevallig ook een van mijn buurmannen) heeft twee weken vakantie en hij was onder andere soort van SMI en kon de nieuwe mensen mooi helpen, maar hij is er dus twee weken niet en er was geen vervanging.
Daarnaast heeft IBM begin vorige week alle ervaring mensen verhuisd naar een andere ruimte, waardoor de mensen op de paswoordlijn, die voor het eerst echt telefoontjes gingen krijgen, helemaal alleen zaten, met niemand om zich heen om vragen te stellen… Niet heel handig.
Aangezien ik had zitten klagen dat ik niet zoveel te doen had, hebben ze mij gevraagd of ik dan tijdelijk de nieuwelingen wil helpen in hun avontuur van net auto-in zijn (auto-is is dat je dus daadwerkelijk een belletje kunt verwachten).
Ik moest er wel ff over nadenken, want was ik daar nou wel geschikt voor? Weet ik wel genoeg? En vooral, dan raak ik mijn vaste plekje kwijt.. Maar ach, een nieuwe uitdaging is ook wel leuk! Dus met de afspraak dat dit voor twee weken is, heb ik al mijn spulletjes gepakt en verhuisd naar de new’ies!
Zo’n verhuizing is nog best een ondernemen trouwens, want wat gaat er allemaal mee: computerkast, twee beeldschermen, toetsenbord, muis, telefoon, headset, mijn koffie thee suiker en koekjes, mijn eten, mijn tas, mijn aantekeningenboek, kleurboek + potloden en een paar foto’s! Gelukkig had ik hulp 

Na alles geïnstalleerd te hebben deed de poort van de telefoon het niet, dus moest wéér alles verplaatst naar een andere bureau en wilde mijn computer nog een update draaien van ruimt een half uur. Je begrijpt dat ik die dag niet heel erg veel gedaan heb haha. Maar de rest van de week heb ik mijn mede collega’s, waarvan sommige het best spannend vonden om ineens echte mensen te helpen en computers over te nemen, geholpen met al hun vragen. Hier heb ik zelf ook weer wat van geleerd, dus een leuk weekje! En ik had zelf geen zeurende users aan de lijn haha!

Komende week nog een weekje SME spelen en dan ga ik zelf weer telefoontjes aannemen. Oh ja, ik heb ondertussen ook training Remote gehad, voor mensen die thuiswerken, dus weer een skill erbij. Nog eentje daarna en ik ben Other, oftewel dan heb ik alle trainingen en skills als helpdesk agent achter mijn naam zijn en ben ik denk ik toch officieel een ict nerd… Helaas krijg je trouwens geen opslag per extra skill…

Zo mensen, dat was het wel weer mijn met update vanuit Jo’burg!

Ik wens jullie vanuit warm en zonnig Zuid Afrika een mooie maand maart en tot het volgende verslag.

Liefs
Ellen